|
خدایا؛
امروزدلم پاییزی گرفته است؛بهاریش کن
توهم رنج می کشی ماهم رنج می کشیم تورنج تنهایی مارنج بی کسی
تومی دانی که تنهایی ومی رنجی امامادوروبرمان پرازافرادوبازهم تنهاییم
خدایادلم گرفته است؛
خنده دارم برلب اماپشت خنده هایم بغضی جاریست؛بغضی ازروزگار؛
خدایادلم گرفته است؛
فکراین که اگرتورانداشتم مدام آزارم می دهد؛راستی اگرنداشتمت چی؟
دلم به حال تو می سوزدتا خوش هستیم خوشیم؛وقتی ناخوشیم یادتومی افتیم
وهزارگله وناله،ناله هایمان رابه تومی گوییم
شایدتوبهترین شنونده باشی،اشک هایت رامی بینم امانمی دانم دلت به حال من سوخت
یابه حال تنهایی هات؛
تنهادلیل زندگیم دلم گرفته است؛
همچنان امیدبه بخشش هایت دارم امیدبه اجابت هایت؛پس اجابت کن
یا زندگی رامطابق میلم قراربده یا بمیران مراکه مردن بهترازمرده زندگی کردن است.
خدایا دلم به اندازه ی خداییت گرفته است؛کاش انسان بودی تاشاهداین سختی هابودی؛
خدایا؛
هدف ازاین همه خلقت چیست؟توخلق می کنی وما می رنجیم توهم ازحال مامی رنجی؛
سالهاست که می پرسم ولی کسی نمی داندشایدتوبدانی چراخوشی کمرنگ است ودیده نمی شود
اما آثارغم انگیز زندگی ساعت ها،روزها،ماه ها،وحتی سالها به طول می انجامدمثل مرگ عزیزی.
خدایا؛
چه بازی تمسخرآمیزیست زندگی؛از زندگی می نالیم ومی گوییم کاش نبودیم اماتا یکی از زندگی
راحت می شودبرایش می گرییم شایدبدان معناباشدکه آینده ای بس سخت تر از زندگی پیش
رویش است؛نمیدانم چه می شودمارایاری کن؛
خدایا؛دیگردلم گرفته نیست
( چون تورا دارم)
|
